بالاخره آیا دندانپزشکی بیزنس است یا نه؟
دکتر علیرضا آشوری
سردبیر
در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله ایران درمانهای دندانپزشکی مشمول بیمه های دولتی نبوده و بیماران
باید خود هزینه این درمانها را پرداخت کنند. حتی در کشوری مثل کانادا هم خدمات دندانپزشکی برخلاف
پزشکی دولتی و سوسیالیستی نیست. بنابراین چه خوشمان بیاید چه نه اصول اقتصاد سلامت و رقابت در
آن حرف اول و آخر را میزند. در شماره گذشته مطلبی داشتیم با عنوان دندانپزشکی بیزنس است یا خیر
که در آن با استاد فرهیخته ام دکتر پوریا مطهری به بحث نشستیم. چاپ این مطلب با نظرات موافق و
مخالف فراوانی همراه شد. برخی از همکاران با تایید ایده اصلی گفتگو معتقد بودند که فرق هست بین یک
مطب دندانپزشکی و یک فروشگاه لباس و کفش، چه ما با سلامت و بافتهای زنده یک موجود ذی حیات
روبرو هستیم و حق نداریم به صرف افزایش درآمد ولو همراه با رضایت بیمار، نیاز کاذب ایجاد کنیم و
درمانهایی انجام دهیم که واقعا نیازی به انجام آنها وجود ندارد.
برخی از همکاران اما ایده شان این است که مطب دندانپزشکی تفاوتی با یک لباس فروشی و موبایل
فروشی ندارد و باید خدمات دندانپزشکی را هرچه بیشتر فروخت و برای افزایش فروش دست یازیدن به
هر شیوه ای مجاز است و حتی قابل تقدیر. به عبارت دیگر اگر بیماری برای ترمیم یک پوسیدگی کوچک
دندان مولر مراجعه کرد و دندانپزشک به او قبولاند که باید 6 دندان قدامی بالا و پایین همه با هم لامینیت
ونیر بشوند نه تنها نکوهیده نیست که دست مریزاد هم دارد و باید احسنت گفت به توان این پزشک محترم
که اینطور تر و فرز پول میسازد. در واقع اینجا تفاوتی بین ارائه خدمات دندانپزشکی(با تاکید بر بخش
پزشکی داستان) و فروشندگی منسوجات نیست؛ هدف پول در آوردن است به هر نحو ولو ایجاد نیاز کاذب
و اورتریتمنت.
از نظر بنده ایجاد نیاز کاذب در بیمار و انجام درمانهای غیرضروری یعنی فریب دادن بیمار برای کسب
درآمد بیشتر. حال سوال اینجا است که این کار چه فرقی با کلاهبرداری و دزدی دارد؟ به نظر من صد
برابر از آن بدتر است. اگر بیمار ما برای خرید یک پیراهن به یک فروشگاه لباس برود و به جای یک
پیراهن، سه دست کت و شلوار به او بفروشند، در بدترین حالت پولش را از دست داده است. آسیبی به
ساختار فیزیولوژیک و بیولوژیک او وارد نخواهد شد. اما وقتی ما بعنوان دندانپزشک، درمانی
غیرضروری را به بیمار تحمیل میکنیم یعنی با ایجاد نیاز کاذب شرایطی فراهم میکنیم که او به انجام
درمان رضایت دهد، به سادگی در حال تخریب و دستکاری ساختارهای سالم فیزیولوژیک بیمار هستیم.
چه بسا در آینده همین درمانهای غیر ضروری به خصوص درمانهای زیبایی دچار شکست شده و به قیمت
از دست رفتن نسج سالم دندانها تمام شود. هرچه باشد بازهم بیمار است که باید هزینه این طرز نگاه
دندانپزشک را بپردازد؛ این بار با شکست درمان و از دست رفتن آنچه میتوانست دست نخورده و سالم
سالها دوام داشته باشد.
