بیش از ۱۵۰ سال است که از ابداع ورزش تنیس می‌گذرد. ورزشی که در ابتدا فقط اشراف انگلیسی آن را بصورت تفریحی بازی می‌کردند، در حال حاضر بسیار فراگیر شده است و در زمره‌ی ورزش‌های هیجان انگیز و پر طرفدار قرار گرفته است.
حتی اگر تنیس بازی نمی‌کنید به احتمال زیاد نام مسابقات معروف آن (از جمله ویمبلدون و یا French Open (که به نام رولانه گاروس هم معروف است و یا اینکه نام قهرمانان حرفه‌ای قدیمی و جدید آن را از جمله بیون بورگ مابوریس بکر، مارفائل نارال، راجر فدرر و در قسمت زنان مارتینا ناوراتیلووا، کریس اورت، سرنا ویلیامز و ماریا شاراپووا را شنیده‌اید و یا مسابقات معروف آن را در تلویزیون دیده‌اید.
تنیس ورزشی پر هیجان و مفرحی است كه بخصوص در دهه‌های اخیر بسیار پیشرفت کرده است. هرچند قوانین تنیس کمتر دستخوش تغییر شده است اما با پیشرفت تکنولوژی در ساخت راکت‌های آن سرعت و قدرت ضربه‌های آن بسیار بالا رفته است که از این نظر تفاوت زیادی را نسبت به گذشته در مسابقات حرفه‌ای می‌بینیم.
گفته می‌شود ورزش‌های راکتی (که سرآمد آن تنیس می‌باشد) حتی اگر بصورت تفریحی انجام شوند موجب افزایش تمرکز، دقت، استقامت و حتی افزایش طول عمر می‌گردند.
زمانی که شما در زمینی مشغول بازی تنیس هستید تمام حواستان بر روی توپ زرد رنگ آن متمرکز می‌شود که این حالت موجب می‌شود به مسائل دیگر فکر نکنید و به آرامش روحی شما کمک می‌کند.
در قدیم توپ‌های تنیس سفید رنگ بودند و حالا نیز رنگی ما بین سبز و زرد دارند. همزمان به علت ماهیت هوازی بودن آن بخصوص اگر در فضای باز انجام شود ورزشی بسیار مفرح می‌باشد.
بازی تنیس در آمریکای شمالی و کانادا بسیار طرفدار دارد و در گوشه و کنار محلات می‌توان زمین‌های تنیس زیادی را مشاهده کرد.
تنیس در زمان ابداع بر روی چمن بازی می‌شد اما به علت سختی نگهداری و مراقبت چمن در حال حاضر این نوع زمین‌ها را بندرت در جهان می‌توان پیدا کرد و به جز مسابقات ویمبلدون که بر روی چمن انجام می‌شود، بقیه یا در زمین‌های خاک رسی در کشورهای گرم و خشک و یا در کانادا و دیگر کشورهای مرطوب با وضعیت آب و هوایی خاص بر روی زمین‌های Hard court انجام می‌شود تا برف و باران کمتر به آنها صدمه بزند.
با اینکه ورزش‌های تنیس در انگلستان ابداع شده اما در دوران معاصر بیشتر قهرمانان آن انگلیسی نیستند و کشورهایی نظیر آمریکا، اسپانیا، آرژانتین، سوئد در قسمت مردان و آمریکا و کشورهایی اروپای شرقی در قسمت زنان بیشترین سهم قهرمانان را داشته‌اند.
در ایران نیز بیش از ۷۰سال است که تنیس بازی می‌شود. شروع آن از شهرهای جنوبی توسط کارکنان انگلیسی شرکت نفت آن زمان بوده و بعداً ورزشگاه امجدیه (شیرودی) در تهران قهرمانانی نظیر برادران اکبری و منصور بهرامی (که معروف‌ترین تنیسور در سطح جهان می‌باشد) را در خود پرورانده است.
بعدها زمین‌های تنیس باشگاه استقلال (تاج سابق) و مجموعه ورزشی انقلاب (شاهنشاهی سابق) که این آخری میزبان مسابقات مقبر بین المللی در قبل از انقلاب بود، اضافه شدند.
هرچند امکانات و تعداد زمین‌های تنیس در ایران در مقایسه با کانادا اصلاً قابل مقایسه نیست اما این ورزش در میان افراد و بخصوص دندانپزشکان ایرانی بسیار طرفدار دارد. در مدت ۳۷-۳۶ سالی که مسابقات رده‌های سنی پزشکان (هرچند به صورت نامنظم) انجام گرفته اکثریت قهرمانان این مسابقات دنداپزشک بوده‌اند.
از دکتر اسفندیار بیهقی که سال‌ها به صورت بلامنازع قهرمان می‌شدند تا قهرمانان جدیدتر مانند: دکتر ابراهیم امین صالحی، دکتر فرخ خطیبی، دکتر نادر ریاحی، دکتر علیرضا مجدآبادی، دکتر کاظم دالایی و … که همه دندانپزشک هستند در رده‌های مختلف سنی پزشکان قهرمان شده‌اند.
اگر صبح‌ها به باشگاه‌های مختلف تنیس ایران سری بزنید حتماً می‌توانید همکاران دندانپزشک و یا اساتید خود را که مشغول بازی هستند، ببینید که یک ورزش هوازی که برای سلامتی قلبی و عروقی بسیار مفید است را انجام می‌دهند و روزی شاداب و مفرح را نیز جهت مقابله با استرس‌های کاری دندانپزشکی آغاز می‌کنند.
تجربه‌ی شخصی
من به‌واسطه پدرم که دوستان ورزشکار خیلی زیادی در رشته‌های مختلف داشت با ورزش تنیس آشنا شدم. در آن زمان به دلیل اینکه هیچ ورزشگاه سر پوشیده ای برای این منظور وجود نداشت تنها ورزشگاه امجدیه در فصل تابستان و فقط جمعه‌ها برای این منظورقابل استفاده بود. پس حدوداً پنجاه سال پیش زمانی که من ده سالم بود با ورزش تنیس آشنا شدم ولی هیچ وقت حرفه‌ای دنبال نکردم و همیشه تفریحی بود.در آن زمان راکت‌ها، راکت‌های چوبی بود و توپ‌ها سفید بود. این برنامه تا قبل از دیپلم ادامه پیدا کرد بعد از دیپلم به‌واسطه آنکه منزلمان نزدیک باشگاه استقلال بود، برنامه‌ی ورزشی من منظم‌تر شد و از آن به بعد حتماً هفته‌ای یکبار و گاهی هفته‌ای دوبار با یکی از دوستان پزشکم به ورزش تنیس می‌پرداختم.
بعد از دیپلم و قبل از شروع دانشگاه با توجه به اینکه اوقات فراغت بیشتری داشتم، زمان بیشتری را صرف ورزش تنیس می‌کردم به طوریکه ساعت نه صبح در باشگاه حضور پیدا می‌کردم. چیزی که برای من جالب بود این بود که در آن زمان با وجود جنگ خیلی از کسانی که به تنیس مشغول بودند، همدیگر را دکتر خطاب می‌کردند و من متوجه شدم که تنیس در بین پزشکان و دندانپزشکان از محبوبیت خاصی برخوردار است و این انگیزه‌ای شد برای من که رشته دندانپزشکی را انتخاب کنم و تنیس را ادامه دهند.
هر زمانی که در کانادا باشم هم، حتماً از تنیس غافل نمی‌شوم و به دلیل شرایط آب و هوایی کانادا، زمین‌های سرپوشیده‌ی تنیس زیادی در اینجا وجود دارد و من سعی می‌کنم در مسابقات رده‌ی سنی خودم که بین باشگاهی صورت می‌گیرد، شرکت کنم، هر چند که هیچ کدام از این مسابقات به شکل حرفه‌ای نیستند.و توصیه‌ی من به کسانی که ورزش تنیس را دوست دارند و زمینه‌ی قبلی دارند این هست که حتماً آن را ادامه دهند، تا علاوه بر تفریح و ورزش به طول عمر خود بیفزایند.
دکتر حسین ارباب زاده
